Kia Ora,

Hier ons eerste verhaal vanuit Wellington. Maar voor we daar over gaan beginnen willen we jullie graag nog even bijpraten over de laatste 2 dagen Melbourne. Want dat waren echt nog 2 fantastische dagen. Op het laatste moment hebben we namelijk besloten om alsnog op excursie te gaan naar: Phillip Island. Dit is een klein eilandje wat met een brug verbonden is aan het vaste land. Het ligt in de baai naast Melbourne. Het eilandje heeft een prachtige natuur met veel beschermde reservaten vanwege alle vogels die op het eiland broeden. Onze eerste stop was een wildlife park. Het leuke aan dit park was dat je kangaroos kon voeren zonder een hek ertussen. Je stond dus echt tussen de beesten. Af en toe was het dus wel een beetje lastig want dan stonden er ineens 6 kangaroos om je heen die allemaal tegelijk eten wilde hebben. Het was in ieder geval wel weer een geweldige ervaring. Daarna zijn we op een strand gestopt om naar surfers te gaan kijken. Het weer viel alleen een beetje tegen dus echt veel surfers waren er niet, maar het was wel een prachtig strand. Deze stop was voor ons ook meteen de kans om alle kangaroopoep onder onze schoenen te verwijderen, want die beesten poepen wat af er was geen ontkomen aan.

Daarna gingen we naar: The Nobbies. Dit is een punt van het eiland aan de ruige kant, de oceaankant. Hier hebben we naar mooie rotsen en natuur gekeken. Alles op de rotsen was mooi groen, terwijl de rotsen zelf wel zwart leken. Omdat het een beetje onstuimig weer was, was dit een extra mooi gezicht. Hierna zijn we naar een park gegaan en kregen we afhaalpizza. Hier kregen we de kans om even gezellig met elkaar te kletsen tot het een beetje donker begon te worden. Toen gingen we naar het hoogtepunt van de tour: The pinguin Parade.

De pinguin Parade is een vreemd spektakel wat je onder streng toezicht kunt gaan bekijken. Zoals jullie inmiddels wel weten geeft Australie veel om hun dieren en doen ze er ook alles aan om ze te beschermen. Je mocht dus geen foto's maken, moest in afgezette gebieden blijven en moest geen andere rare dingen doen. Maar goed, nu over het spektakel zelf. Savonds nadat de zon onder is gegaan en de eerste sterren te zien zijn komen er pinguins vanuit de zee het strand op. Dit gaat op een aparte manier. Eerst komt er één pinguin over de golven gesurft om daarna te 'landen'op het strand. Hij kijkt dan even om zich heen en gaat vervolgens terug het water in. Hierna zie je ineens een heel groepje pinguins uit het water komen die zich dan netjes opstellen in een groepje. Als ze denken dat alles veilig is beginnen ze over het strand te waggelen tot ze in de duinen zijn. Ik moet erbij zeggen dat het hier om de mini pinguins gaat die zon 30 centimeter groot zijn. Het is voor deze beestjes dus een hele klus om de duinen te bereiken. Ze waggelen wat en vallen soms ook om. De reden dat ze in groepjes het strand oversteken is omdat ze dan minder kans hebben om aangevallen te worden door de vele roofdieren. Het leuke is dat ze ook elke dag de pinguins die aankomen tellen en dit keer waren het er rond de 2000. Natuurlijk zie je ze niet allemaal, want het gaat de hele avond door, maar we hebben er toch zeker wel een paar honderd gezien. Daarna zijn we via een loopbrug door de duinen teruggelopen. Hier zie je dan overal pinguins en je hoort ze trouwens ook! Wat maken zulke kleine beestjes een enorm kabaal zeg. We hebben zelfs gezien dat één pinguin aangevallen werd door een rat, 2 andere pinguins begonnen te 'krijsen' en met hun snavel richting de rat te pikken. De rat vluchtte hierna snel weg. Ongelofelijk om van zo dichtbij te zien hoe de natuur in elkaar zit. Daarna gingen we terug naar de auto en er stond een bordje dat je eerst onder je auto moest kijken voordat je wegreed. Ik dacht dat het een grapje was, maar inderdaad we zagen echt een paar pinguins over het parkeerterrein waggelen. Het was in ieder geval een ervaring om nooit te vergeten.

De dag erna hadden we nog een ander letterlijk hoogtepunt op het programma staan. We gingen namelijk de hoogste toren van heel de zuidelijke Hemisphere beklimmen: De Eureka Tower. Beklimmen is eigenlijk het foute woord want een lift brengt je met maar liefst 9 meter per seconde binnen minder dan 36 seconde boven. Dit punt ligt op bijna 300 meter. Hier heb je een geweldig uitzicht over Melbourne. We beschikte over een speciaal kaartje dus mochten we ook gebruik maken van: The Edge experience. Hierbij ga je in een kubus staan die daarna 3 meter uit het gebouw geschoven wordt. Het glas is eerst getint, maar zodra de kubus buiten het gebouw hangt wordt het glas doorzichtig. Je hebt dan een nog geweldiger uitzicht. Bij ons was het wel grappig dat één iemand echt hoogtevrees had en het dus niet zo naar haar zin had. Gelukkig schoof de kubus ook weer terug het gebouw in zodat we snel nog even souveniers konden gaan shoppen op de markt. Daarna zijn we snel naar ons hotel gegaan om te wachten op de vliegveldtransfer. Hij was precies op tijd, maar helaas kwamen we in de file. Hierdoor kwamen we bijna een uur later aan op het vliegveld wat er voor zorgde dat we haast hadden en geen tegenslagen konden gebruiken.

Maar zoals je al zult vermoeden kwam de ene tegenslag na de andere. Eerst moesten we een departure card invullen. Dit kost al gauw weer 10 minuten omdat je alle vragen goed moet lezen. Ze vragen wat je allemaal het land mee uit neemt en of je verboden goederen bij je hebt. Ook moeten ze weten waar je heen gaat etc. Daarna moesten we in de rij gaan staan van de immigratie. Dit zijn de mensen die het formulier nakijken en je een stempel geven om het land weer uit te gaan. Er waren maar 3 mensen aan het werk en er stonden maar liefst 200 mensen in de rij. Ook dit duurde een half uur, waardoor we nog maar een uur hadden voordat we moesten instappen en we hadden ook nog niet gegeten. Hierna kregen we natuurlijk weer een security check waarbij alles uit de handbagage moest, weer 5 minuten verder. Daarna snel even gegeten om daarna plaats te nemen in de lounge om te wachten op het vliegtuig. Bleek het vliegtuig vertraagd te zijn, maar hier kwamen we pas achter toen we nog in de lounge zaten terwijl het vliegtuig al bijna zou vertrekken. Een uur later dus..... Uiteindelijk is het vliegtuig met ruim een half uur vertraging dan toch vertrokken en konden we op weg naar Wellington. In het vliegtuig kreeg je weer een douane en quarantine formulier uitgedeeld om in te vullen. Weer alle vragen over modder onder je schoenen, medicijnen, souveniers en alles wat je mogelijk mee hebt genomen wat niet mag. Overal maar netjes ja ingevuld als we twijfelde, want je wilt het niet met deze mensen aan de stok krijgen. Toen we geland waren moesten we weer eerst door de immigratie. Hij vroeg wat we allemaal in het land gingen doen etc. Daarna kregen we ons visum en konden we door naar de quarantine. Hier uitgelegd dat we alleen modder onderonze schoenen konden hebben, gelukkig werden ze goed gekeurd en hoefde we niet te gaan staan schrobben. Na nog een aantal vragen konden we doorlopen en moest onze tas alleen nog even door de X-ray. Inmiddels ben je dan toch alweer snel een uur verder! Daarna op naar de taxibus en wachten omdat 2 mensen niet kwamen opdagen. Zo zie je maar reizen is niet altijd een pretje........

Maar goed, Wellington zelf maakt in ieder geval een hoop goed, maar daarover morgen meer.Zo eerst nog even de foto's plaatsen en dansnel slapen.Het is hier inmiddels al half 3 snachts en we kunnen onze slaap goed gebruiken.

Morgen het verhaal over onze eerste 2 dagen Wellington + natuurlijk de foto's.

Groetjes vanuit Nieuw-Zeeland